مقایسه اثر دو شیوه تمرینی حاد تداومی و تناوبی پرشدت بر پاسخ فیبرینوژن و پروتئین واکنشی c در زنان غیرفعال

مقدمه: شاخص های التهابی پروتئین واکنشی c و فیبرینوژن ارتباط قوی با بیماری قلبی عروقی دارند و نوع ورزش ممکن است بر پاسخ این شاخص ها اثر گذار باشد. لذا در تحقیق حاضر اثر دو شیوه تمرینی حاد تداومی و تناوبی پرشدت بر پاسخ فیبرینوژن و پروتئین واکنشی c با حساسیت بالا در زنان غیرفعال مقایسه شد. روش کار: 20 زن جوان غیرفعال بطور تصادفی به گروه های تمرین تداومی و تناوبی پرشدت تقسیم شدند. گروه تداومی روی نوارگردن به مدت 40 دقیقه با شدت 60 تا 65% حداکثر اکسیژن مصرفی و گروه تناوبی 36 دقیقه با ست های متناوبی از 1 دقیقه با شدت 90 تا 95% و 3 دقیقه با شدت 50 %حداکثر اکسیژن مصرفی دویدند. نمونه های خونی قبل، بلافاصله و یک ساعت پس از تمرین گرفته شد. از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری، تعقیبیlsd و t مستقل برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج: سطوح هر دو متغیر فیبرینوژن و پروتئین واکنشی c‏ با حساسیت بالا بلافاصله پس از هر دو نوع تمرین حاد افزایش معنی داری یافت(05/0>p) و متعاقب یک ساعت ریکاوری غیرفعال تا سطوح نزدیک به پایه کاهش یافت(05/0>p). اما سطوح فیبرینوژن در گروه تداومی پس از یک ساعت ریکاوری در سطوحی بالاتر از پایه باقی ماند(007/0=p). نتیجه گیری: پاسخ پروتئین واکنشی c با حساسیت بالا و فیبرینوژن متعاقب یک جلسه تمرین تداومی با شدت متوسط و تناوبی پر شدت مشابه بود، اما تمرینات حاد تداومی ممکن است منجر به القای افزایش ملایم سطوح فیبرینوژن زمان ریکاوری در مقایسه با تمرینات تناوبی شوند. واژگان کلیدی: پروتئین واکنشی c ، فیبرینوژن، تمرین تناوبی.